Gorilla's

Voor ik maar een stap in de richting van de gorilla's heb gezet, ben ik al een keer of vijf naar het toilet geweest. De zenuwen denk ik, want mij is duidelijk gemaakt dat je soms wel vier uur door de bush moet ploeteren voor je de berggorilla's in het Bwindi Park kunt zien. En dan moet je ook nog terug!

Het is nog nacht als we de stad Kisoro verlaten voor een autorit van twee uur naar Bwindi. Aanvankelijk zien we geen hand voor ogen, maar als we hoog in de bergen zitten komt de zon op en blijken we ons in een soort sprookjesland te bevinden. In de dalen hangt een dikke mist die de bergtoppen een blauwige kleur geeft. De zon klimt al snel tot boven de bergen, en hangt als een oranje bol tussen de flarden wolken.

In het park aangekomen wordt aan ons  gevraagd of we de hulp van een drager willen, Met enige gène stem ik in, zoals mij is geadviseerd door onze reisleider Betty. Ik zou niet goed weten wat een drager voor me kan doen, maar het lijkt me onbeleefd het aanbod af te slaan en waarschijnlijk kan hij mijn geld goed gebruiken. De drager die mij wordt toegewezen heet Ateb. Hij is niet ouder dan een jaar of 20, en hij lijkt me een aardige, bescheiden jongen. Ik geef hem mijn rugtas waarvan ik denk dat ik die makkelijk zelf kan dragen want hij is niet echt zwaar. Het lijkt me echter lullig voor Ateb als hij niets te doen heeft.

Als we op weg gaan, zien we er uit als een echte ouderwetse expeditie á la Stanley en Livingstone. Voorop gaat ranger Benjamin, die de leiding heeft, met in zijn kielzog zes witte Nederlanders en twee Belgen in volle safari-uitrusting. Dan volgt de groep dragers, gehuld in grijze overalls, de voeten gestoken in zwarte kaplaarzen. Hekkensluiter is een ranger die een jachtgeweer met zich meedraagt.

Bergopwaarts gaat het, en al snel wordt het steil, verschrikkelijk steil. Ateb verschijnt naast me en steekt zijn hand uit die ik na enige aarzeling toch maar aanneem. Geduldig leidt hij me omhoog, me wijzend op plekken waar ik het beste mijn voeten kan neerzetten en mij helpend om mijn evenwicht te bewaren. Al snel begrijp ik dat ik het zonder Ateb niet ga redden omhoog. Ik voel me weer als decennia  terug, toen ik een klein meisje was, meegetrokken aan de hand van vader en moeder. Alleen ben ik nu een dame van middelbare leeftijd die wordt begeleid door een jongen die mijn zoon had kunnen zijn.

Na ongeveer een uur staan we aan de rand van het oerwoud waar de Gorilla-familie die we gaan bezoeken woont. Nog steeds moeten we steil omhoog en inmiddels is er ook geen pad meer. De Oegandezen in het gezelschap hakken met hun grote messen een weg door het dichte groen. De bodem van het oerwoud is feitelijk een grote composthoop waar je een beetje in wegzakt. De platgetrapte planten maken de weg soms glibberig. Als twee koorddansers lopen Ateb en ik, hand in hand over het geïmproviseerde pad. Voetje voor voetje gaat het, tussen de woudreuzen, mega-varens en lianen. Ateb is mijn held en mag een grote fooi verwachten. Dan, na twee uur ploeteren, staan we oog in oog met een moeder gorilla en haar baby...