Optocht

De weg van Entebbe naar Kampala is geasfalteerd. Een luxe in Oeganda. Aan weerszijden loopt het asfalt over in een strook rode aarde. Een meter of zeven van het asfalt vandaan staan huizen en bedrijfjes in een lintbebouwing die zich langs de hele route uitstrekt. De pandjes zijn opgetrokken uit rode bakstenen, soms kleurig beschilderd in blauw, geel of groen. Meestal zijn het winkeltjes waar huishoudelijke artikelen, kleding en levensmiddelen worden verkocht. De winkelier hebben bij de ingang torentjes gebouwd van kleurige teilen. Blanke etalagepoppen dragen jurken die zo zijn gedrapeerd dat de heupen extra worden geaccentueerd. Op een aantal plekken staan grote, houten bedframen uitgestald, met de hand vervaardigd. Een man is in de open lucht bezig met houtsnijwerk aan een reusachtig tweepersoonsbed. Een kilometer verderop worden grote stalen poorten en hekken vervaardigd, bedoeld om de omheining van de huizen van de welgestelden te completeren.

Tussen het asfalt en de bebouwing lopen talloze Oegandezen alsof ze bezig zijn aan een massale optocht. Groepjes kinderen met jerrycans, op weg naar een watertap. Netjes geklede mannen en vrouwen, op deze zondagochtend vermoedelijk op weg naar familie of de kerk. Anderen slenteren langs de standjes waar bananen en levende kippen worden verkocht. Op een wat rustiger plek in de berm laten een man en een vrouw hun twee koeien grazen.

Over de weg rijdt een stoet witte busjes die hier het openbaar vervoer vormen. De achterruiten zijn beplakt met godsvruchtige teksten als Blessing, In God we trust, en Alla Akubar. Auto’s worden in aantal verre overtroffen door motoren, het ideale vervoermiddel in dit warme land. Zo’n ronkende, vaak walmende motor biedt met gemak plaats aan drie personen, twee mannen wijdbeens voor en een vrouw achterop de bagedrager. Zij houdt de benen zedig tegen elkaar aan één kant van de motor en heeft soms nog een baby op schoot. Een helm is niet verplicht, en net als de Engelsen rijden de Oegandezen links.